Watch me and I will listen
Babiche Israël 2007
Zondag 16 december 2007, Utrecht. Een frisse zonnige dag die begon om 11:00, laatste spulletjes klaarzetten, drank en glazen op de bar, garderobe indelen.
De meeste moeite en tijd zit toch echt in het plaatsen van de werken. Het tonen van je werk is kwetsbaarder dan erover te babbelen. Vanaf nu kunnen mensen besluiten het helemaal niks te vinden, het af te wijzen.
Twee vrouwen, omgelegd door hun publiek, transparante kleding die een intieme afstand creërt.
Een maagdelijk wit vlies, dat al snel zal worden aangetast door mensenhanden, vrouwenvormen.
Twee vrouwen, omgelegd door hun publiek, transparante kleding die een intieme afstand creërt.
Een maagdelijk wit vlies, dat al snel zal worden aangetast door mensenhanden, vrouwenvormen.
Er is aangeraakt, vleselijke bewustwording vindt plaats.De dames houden stand, blijven in de zaal totdat een barmhartige ze wegsleept.
“Dat zijn helemaal geen (S)heroes!”, roept een docent aan de HKU nadat hij een gedeelte van de documentatie heeft gezien. “Helden zijn sterk, stralen macht uit, kijk naar Superman, deze dames zijn lappenpoppen, willoze lichamen, slapjanussen, zij laten zich betasten door vreemde handen, niks helden!”
De opmerkingen die volgen klinken smadelijk maar worden gestild door Daan die protesterend helder de naam ’Jezus Christus’ laat vallen.
De opmerkingen die volgen klinken smadelijk maar worden gestild door Daan die protesterend helder de naam ’Jezus Christus’ laat vallen.
Mijn dames in stofpakken zijn Sheroes, iedereen op mijn expositie was een S-Heroe, inclusief ikzelf, de ontbrekende genodigden daarbuiten. Over kunst valt te praten, mits je het hebt beleeft.
Kritiek, angst, onlosmakelijk. Ik ga ze tegemoet. Mijn dans op de HKU is nog niet afgelopen. Ik moet nog hard aan mijn heupbewegingen werken;)...
Babiche Israël 2007
Reacties